Vanaf 2006 is het hardloopvirus echt toegeslagen: lid geworden bij een atletiekvereniging en meedoen met wedstrijden. Beide waren eigenlijk geen succes: het duurde een tijdje voordat ik door had dat hardlopen in een groep niks voor mij was en ach... laten we het over de wedstrijden maar helemaal niet hebben, stress van te voren (als ik maar niet als laatste eindig) en stress erna (vreselijke finish foto, ik ben te dik, wat loop ik toch langzaam etc)
Bepaald geen plezier dus. Bizar, want was ik niet gaan hardlopen voor ontspanning, rust in mijn hoofd en gezondheid? Later toch nog wat mijlpalen bereikt (o.a. de halve marathon van Amsterdam) maar de blije staat van zijn bereikte ik niet. Wel creëerde ik door al die zinloze gedachtes een complete wedstrijdangst.
Een hernia + operatie + lang herstel schudde de boel flink op. En ik wist daardoor dat ik wel wilde hardlopen, gewoon voor de fun, voor mezelf, zonder betere tijd of ander streven. Onze leuke labrador heeft hier een grote bijdrage aan geleverd, lekker samen in het bos! Wat haar de ere titel "hardloophulphond" heeft opgeleverd.
Afgelopen winter toch maar weer eens een rondje Wintercup meegedaan. Met mijn jongste zoon samen (hij bleef met mij lopen terwijl hij zoveel sneller kan) en onder aanmoediging van Lief. Zowaar kon ik de druk van presteren/vergelijken weerstaan en hoefde ik alleen te genieten: want hoe leuk en bijzonder is het om samen met je zoon een wedstrijdje te lopen?
Zou er dan toch een ommekeer in gedachten mogelijk zijn?
Vanmorgen in m'n uppie meegedaan aan de Dorpsloop in Hoevelaken. En ik heb er van genoten! Hardlopen zoals ik het ooit voor ogen had: gewoon doen wat je kan, geen vergelijk en vooral trots op je eigen prestatie zijn!
Wat mooi geschreven ! Het besef dat je eindelijk echt voor jezelf kan hardlopen is pas een echte overwinning!
BeantwoordenVerwijderen