Een HSP is meer dan gemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels en merkt meer signalen en details op. Alle indrukken worden uitgebreider en intensiever gefilterd dan bij de gemiddelde mens.
Al jaren weet ik dat ik hooggevoelig ben. Ik zie het als een eigenschap van mij, het hoort bij mij en ik ervaar dit zowel positief als negatief.
Door mijn werk als autismecoach (en de daarvoor gevolgde opleidingen) heb ik ook meer inzicht gekregen in mijn eigen overprikkelingen en door de mindfullnes training heb ik beter geleerd om eventuele overprikkelingen te accepteren (en er niet tegen te vechten).
Afgelopen zondag was zo'n dag dat de overprikkeling keihard en onverwacht toch toesloeg. Een korte impressie:
*Lief haalde op geen enkele manier zijn doel bij de 10000 meter (ik voel dan echt van binnen zijn teleurstelling en gevecht)
*i.vm. kijken naar volgende wedstrijd moesten we gehaast naar een ander stadion. Met de auto (we konden meerijden met iemand) i.p.v. de metro waardoor ik wel in 1x totaal mijn oriëntatie gevoel kwijt was.
*in het volgende stadion heerst spanning, Nederlander C maakt kans op goud! We kennen iedereen goed, dus veel geklets.
*de wedstrijd begint en is spannend. Ik kan niet goed tegen "spannend" en ga klein beetje achteraf zitten.
*vervolgens zie ik een andere (Nederlandse) atleet instorten. Het ziet er serieus niet goed uit. Ik ben in verwarring, ziet niemand dit, wat moet ik doen?
*atleet stapt uit, ik er heen, gelukkig inmiddels meer mensen die zich bekommeren. Tranen springen mij in de ogen als ik zie hoe de atleet, in zijn totale onwel zijn, toch meteen zijn echtgenote probeert gerust te stellen
*C wordt wereldkampioen, vreugde/vreugdetranen
*andere atleet hersteld goed en kan zelf naar huis, opluchting!
Iedereen is blij, trots, opgelucht etc en drinken met elkaar koffie en kletsen er flink op los.
En ik? Ik ben kapot! En stil. En trek me beetje terug om mezelf recht te krijgen.
Dat wordt door anderen verkeerd geïnterpreteerd: er komen vragen of ik het niet leuk vind in Lyon? Ik antwoord dat ik hartpijn heb, dat het me emotioneel raakt deze dag (dat had ik paar jaar geleden nooit gedurfd). Nu vinden ze mijn antwoord misschien gek, maar dat boeit me niet (leve de mindfullnes)
Daarna huil ik een poosje bij lief en gaan we naar het hotel. Daar kom ik na rustig liggen en lezen weer tot rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten